غربی ها می گویند پلاجریسم، اما همان دزدی معنا می شود.

شب هنگام بود، اواسط شب، در همان قهوه خانه همیشگی مشغول نوشیدن چای پررنگی بودیم. او سرش گرم ماسماسکش بود و من در خیالاتم سیر می کردم. ناگهان فریاد زد:《چرا نام نویسنده اصلی را ذکر نکرده ای، باید نام مسعود بهنود را می آوردی،  غربی ها به این عمل پلاجریسم می گویند》

او راست می گفت، خیلی هم ، قطعا نازیباترین و ناپسند ترین عمل ممکن خلق نوشته ای به نام خود است که قبلا خلق شده باشد.

شماهم متوجه گریختنم از کلمه ی 《سرقت》شدید؟

قصدم سرقت ادبی یا دزدیدن آثار دیگری نبود و با خود گمان می کردم  بی شک خواننده ها بر این موضوع واقفند که این یک سطر فاخر از مجموعه آثار نمور و نمناک من نمی تواند باشد.

اما شما که غریبه نیستید، آری مرموزانه در حال امتناع از ذکر نام نویسنده بودم، با ننوشتن نام خود به دلداری خویش می پرداختم که اینگونه دیگر دزدی نیست.

چه باید بکنم، مدام حسی شیطانی در اعماق وجودم قلقلکم می دهد که این عمل موزیانه را انجام بده .

انسان که از فردایش خبر ندارد، نمی توانم قاطعانه سوگند بخوانم و توبه کنم، نمیدانم، شاید در آینده این عمل کریه را بازهم ناجوانمردانه تکرار کردم. 

ولی از شما دلبندان خواهانم بدانید و آگاه باشید که《میم.سین》امضای کار من است، اگر اثرم را امضا نکردم بدان معناست که باز شیطان رجیم بر نفس‌امّاره ام حاکم شده و در جلدم نفوذ کرده.

شما تمایل به پلاجریسم را چه چیزی توصیف می کنید؟

 

 

میم.سین