انزوا

باز خزان شدم 

برگهایم زردو بی رمق شدند.

اما نه،

پاییز که رنگ دارد، عشق دارد

من اما مدفون در بی رنگی ام ، 

بی پناه در بی عشقی ام.

گویی در یک محفظه ی کوچک شیشه ای حبس مانده ام .

در فرای باطن،

سیاهی ،بیکران است.

سفیدی،چشم هایم را می زند.

و من در همین نقطه از زمان

پرتاب شده ،

رها شده،

و طرد شده در انزوای محض ام .

شیشه ها مات و بی روح اند، 

بیرون آن محبسه، تار و مبهم است،

جهلی بی پایان گریبان گیر من است!

از درون آن محفظه به حیاتم می نگرم.

هستی در حال سپری زمان است.

هستی ای که به من تعلق دارد، و  زمانی که نمیشناسم،

و من اما، فقط نگاه ...

زندانی شده ام در سیاهی، اما سفیدی خود نمایی می کند.

غرق شده ام در سفیدی ،اما سیاهی آغوشم را رها نمی کند.

بی رنگی اما، مرا خوب می شناسد.

حتی زندان بانی هم ندارم،

تنهای تنها در اعماق عدم محض .

 روحم در حال خراشیدن است،

آنهم زمانی که مفهوم روح را نمیدانم.

آینده بختک وجودم است،

آنهم زمانی که وجودم نکره است و آینده باطل.

مغلوب هجوم وحشیانه احساساتم،

آنهم زمانی که همه آنها بی هویت اند. 

اما خب، خدارا سپاس می گویم، چرا که،

نفسی ، خسته و بی میل می آید و می رود.

قلبم اما،

اوهم خوب است، کماکان می زند،

 امید را می جوید ،

درست مثل زندانیی که پس از آزادی، دلش برای روزنه نوری که از سوراخ سقف زندان می تابید تنگ است ... 

 

میم.سین